Arşivleri karıştırırken yaklaşık 5 yıl önce yazdığım bir yazıyla karşılaştım. "Geleceğin Ustalarını Yetiştireceğiz..." diye iddialı bir başlık atmışım. 5 yıl insan hayatında neyi temsil eder, neyi değiştirmek, ne yapabilmek için yeterli bir süredir diye düşündüm. 

Bugün ulaştığımız günlerden 5 yıl öncesine gidip yaşayacaklarımızı anlatmaya kalksak herhalde kimseyi ikna edemeyeceğimiz gibi pek çoğu da "sen çok film izlemişsin" derdi. 2015 yılından bugüne neler yaşanmadı ki? Her badireden şükrederek ve işimize sarılmaya devam ederek çıktık. Her birinden çıkarımlar elde ettik, hayatımıza uyguladık. Büyüdük, belki güçlendik, belki yıprandık. Ama tecrübe denilen şey de bu değil mi zaten? Yalnızca yakınlarımızla paylaştığımız hatıralarımız da oldu, bütün ülkece göğüs gerdiklerimiz de... Ve şimdi de bütün dünya insanlarına hitap eden bir pandemi... 

İnsan her sürece alışma yeteneğine hatta nimetine sahip olan bir canlı olarak içinde bulunduğu her durumu kendi alışkanlıklarını devam ettirebileceği bir hale sokmak gibi istemsiz bir çabaya giriyor. İlk şoku yaşayıp, bir süre sonra hayatın böyle de devam ettiğini anlayınca yine kendi dünyasına dalıyor, andan çıkıp gelecek ile ilgili hayaller kurmaya, ümit etmeye başlıyor. Başımıza gelenler şer gibi gözükse de bazen bize öğrettikleri ile daha hayırlı bile olabiliyor. Çalışmaya, hedef koymaya, çabalamaya olması gerektiği gibi devam ediyoruz, edeceğiz.

Yıllar önce geleceğin ustalarını yetiştirmek gibi iyimser bir hedef belirledikten sonra çabalarımızı bu yöne aktarmışız diyebilmek çok tatlı bir duygu. İyimser diyorum çünkü "eğitim" denilen ülkelerin kalkınmasının en önemli unsuruna katkıda bulunabilmeyi hedeflemek ciddi bir konu. Kendimizce birilerine bir şeyler anlatabildiysek, onları heveslendirebildiysek ne mutlu bize.

Fotoğraf 1 (Şef İsmail Çobanoğlu-Karaaytaçlar Teşhir Salonu-05.06.2014-Kütahya)

2014 yılında mağazamızda, emanet tezgah ve dolaplarla gerçekleştirdiğimiz ilk programımız sonrasında içimizde yeşeren sektöre katkıda bulunma arzusunu kendimize ait bir mutfak kurup o ciddi hedefe yakışır bir adım atarak büyüttüğümüz kanaatindeyim. İşimizi sevmemize sebep olan mutfakta yapılan her program, her ürün, öğretici ustalarımızın kendilerine has bildiklerini aktarma hevesi ve çabası, firmaların bu yatırıma olan maddi ve manevi destekleri bu fideyi meyve veren bir bostana dönüştürme şevkimizi arttırıyor. Geleceğin ustaları bizimle veya bizden uzakta yetişiyorlar. Bizim gibi işlerini severek yapıyorlar, çevrelerine ve dünyaya bir şey katmaya çalışarak öğreniyorlar, araştırıyorlar. Biz de araştırıyoruz, planlıyoruz, hayaller kuruyoruz. Öğrendikçe daha çok seviyoruz işimizi. Böylece ilk günkü heyecanla sektörümüze bir şeyler katabilmeyi, ustalarımızın işini kolaylaştırmayı umuyoruz. 

Geçecektir bu günler. Yine insanlar özgürce dolaşacaktır sokaklarda, birbirlerine sarılacaklardır. Bir gün yine geçmişimize bakıp anlatacağımız yalnızca bir gün olarak kalacaktır bu süreç. Umalım ki bizi güçlendirsin, bize düşündürdükleriyle hayatımızı düzeltsin. Evet, bozuk olan, eğri olan veya eksik olan neyimiz varsa umarım hepsini düzeltir. Biz yine bir kış günü pastanede tarçınlı sıcak salebimizin soğumasını beklerken nasıl bir yıl geçirdiğimizi hatırlar, kurabiyelerimizi tadarken yılların bize kattıklarıyla yine geleceğe dair planlar yapmaya devam ederiz. 

İşini severek yapan herkese selam olsun. 

 

Emre Karaaytaç

---

Paylaş: